Palliatieve zorgcultuur

Gezegend ben je, als je verstaat
dat mijn handen beven
en mijn voeten langzaam geworden zijn.
Gezegend ben je, als je eraan denkt
dat mijn oren niet goed meer horen
en dat ik niet alles meer versta.
Gezegend ben je, als je weet,
dat mijn ogen niet goed meer zien,
als je niet kwaad wordt
omdat ik de mooiste tas liet vallen
of omdat ik voor de zoveelste keer hetzelfde vertel.
Gezegend ben je, als je me toelacht
en me vraagt naar de dagen van mijn jeugd.
Gezegend ben je, als je zacht met me omgaat,
mijn stille tranen begrijpt
en me laat voelen dat ik bemind word.
Gezegend ben je, als je iets langer bij me blijft
wanneer het overal donker wordt
en als je even mijn hand vasthoudt
wanneer ik alleen de nacht in moet,
de nacht van de dood.
Gezegend ben je,
en ik zal als ik in de hemel ben
de sterren voor je aansteken.